Danas, da bi se sve zlo protiv Srba opravdalo, da bi se zaboravile milionske žrtve Srba zbog ratova Nemačke – baš Nemačka i (neka, verovatno nalik njima) Ruanda spremaju nekakvu “deklaraciju o genocidu srpskog naroda u Srebrenici” u kojoj je jedan veliki zločin izazvan prethodno velikim zločinima nad srpskom decom, starcima i ženama u okolini Srebrenice, u nameštenom sa strane bratoubilačkom ratu na tlu BiH.
Autor: Dragoljub Zbiljić:
Zlotvori srpskom narodu svakako su, bez ikakve sumnje, i oni među Srbima koji su naučno-stručno i ideološko-politički uticali i danas utiču da se Srbi odreknu srpskog pisma (ćirilice) čak 90 odsto u današnjoj Srbiji (to su lingvisti – pravopisci koji su samo Srbima u Evropi uveli i time favorizovali tuđe pismo – parapismo (hrvatsku latinicu) u srpski jezik i predvodnici srpskih vlasti koje prave protivustavne zakone o srpskom jeziku i pismu u skladu s Matičinim važećim Pravopisom srpskoga jezika, a protivno jasnom stavu prvom Člana 10. važećeg Ustava Srbije. Onaj ko Srbima otima pismo i time razbija srpski milenijumski identitet u srpskom jeziku i danas izjednačava se s onima koji Srbima otimaju (ili predaju) Kosovo i Metohiju. Tu nema baš nikakve razlike jer su KiM i ćirilica srpski, podjednako istorijski i kulturološki dokazivo, bar hiljadu godina.
Pročitao sam s pažnjom tekst “Kako sam se odrekao Tita i zavoleo četnike” istoričara Gorana Kikovića (videti: Borba za istinu, ponedeljak, 15. april 2024). Što se mene tiče, teško sam se odrekao Tita jer sam plakao danima povodom njegove objavljene smrti 4. maja 1980. godine, kada mi je tekla moja tačno 35. godina tada mog još mladog života. Suze su mi navirale danima povodom smrti doživotnog predsednika (kao da je kralj, iako je bio protiv srpske kraljevine, ali i dugo posle, do tada, valjda najveće i najsvečanije sahrane pred najvećim brojem svetskih tadašnjih lidera, mora se priznati za vladavinu u Jugoslaviji bio je majstor) nekog kralja na svetu do tada. Gotovo ceo moj srpski narod plakao je, čini mi se više od svih drugih naroda i narodnosti tada u Jugoslaviji, iako je moj narod imao najmanje razloga za tako iskren i dugi plač. Živeo sam i radio tada na Kosmetu (1964-1981) i dosta sam znao o Titovoj ulozi u otuđivanju, tj. o planiranoj predaji Kosova i Metohije Albaniji kao planirani dar Broza i njegovih komunista, obećan Enveru Hodži. Istina, u Titovo vreme se još nisu bile stekle sve okolnosti za tu predaju, pa su već posle godinu dana od smrti Tita, albanski komunistički revolucionari enveristi i lenjinisti krenuli velikim demonstracijama najpre za dobijanje kosovske republike u okviru Jugoslavije, a onda i otcepljenje, na koje bi novoosnovana republika u Jugoslaviji imala prava na to cepanje. Ostvarenje Brozovog obećanja započelo je na oko godinu dana posle smrti poslednjeg doživotnog komunističkog suverena Jugoslavije. Titovo delo – planiranu predaju srpskog Kosova i Metohije počeli su da, posle Broza, ostvaruju svetske sile (Nemačka i Engleska, pre svega, sa SAD-om na čelu u vreme Klintona i Madlen Olbrajt pre svega, uz njihovog potrčka Solanu koji su, radi pranja Klintona od njegovog neverstva prema njegovoj gospođi u Ovalnom kabinetu, kako se pisalo i govorilo u Beloj kući s mladom i lepom Levinskom (koja se, moram priznati, i meni grešnom dopadala!). Tako su Klinton i Olbrajtova spremili bombardovanje Srbije da se omogući preživljavanje i potom širenje NATO-a ka Rusiji pre svega i očuvanje Klintonovog braka i dovršetak Brozovog plana u vezi sa srpskim Kosovom i Metohijom. Posle tog bombardovanja Srbije radi otimanja KiM-a, SAD i njegovi sateliti priznali su “Kosovo” za “nezavisnu državu” i posle Broza postali s Nemačkom najveći zlotvori Srbima u celokupnoj dosadašnjoj srpskoj istoriji.
U tome se mišljenje istoričara Gorana Kikovića gotovo ne razlikuje od mog mišljenja o Brozu, njegovim komunistima u ubijanju, najpre, srpskog identiteta, a onda i ubijanju Srba na njihovim ognjištima svuda u Jugoslaviji a najzad i u Srbiji 1999. godine i ubijanja srpskog prava da žive mirno u svojoj državi i svojim područjima na kojima žive mnogo duže nego što žive Nemci i Englezi u okviru SAD-a.
Danas, da bi se sve zlo protiv Srba opravdalo, da bi se zaboravile milionske žrtve Srba zbog ratova Nemačke – baš Nemačka i (neka, verovatno nalik njima) Ruanda spremaju nekakvu “deklaraciju o genocidu srpskog naroda u Srebrenici” u kojoj je jedan veliki zločin izazvan prethodno velikim zločinima nad srpskom decom, starcima i ženama u okolini Srebrenice, u nameštenom sa strane bratoubilačkom ratu na tlu BiH. Sada Nemačkoj državi, pre svega, ne odgovara smirivanje izazvanog zla na Balkanu pa spremaju “deklaraciju” da zauvek stvore još veću mratoubilačku mržnju između Bošnjaka i Srba, da se “bosanski vreo lonac” nikada ne zagasi zbog stalnog džarkanja vatre ispod njega kako bi oni bili neophodni za “mir” na Balkanu kako bi obrukali Srbe, njima pripisujući osobine čiji su oni nosioci u dva svetska rata. Nemci (ne svi naravno, nego oni koji su nemački predvodnici u svetskom zlu), već su optužili Srbiju za Prvi svetski rat zato što je jedan srpski maloletnik pucao u atentatu na nemačkog okupatora 1914. godine i ubio ga dok se šetao srpskom zemljom da bi bodrio svoje vojnike za rat protiv Srbije i drugih zemalja, a sada gledaju kako da opravdaju milionske srpske žrtve i u Drugom svetskom ratu Nemačke protiv Srba i drugog slobodarskog sveta. U Srebrenici su našli mesto gde su brojali samo Bošnjačke žrtve, a sve srpske žrtve u okolini Srebrenice, pre zločina u Srebrenici smišljeno zaboravili. Nemci koriste jednako, kao i nesrećne Srbe, da dodatno zavade dva balkanska naroda koji su istog genetskog porekla, a različitog u prizivanju Boga kako bi nemir na Balkanu večno trajao, a oni večno pružali svoje stalne kolonizatorske usluge u njihovom lažnom mirenju.
Za razliku od istoričara Kikovića i predlagača graadonačelnika Beograda Aleksandra Šapića imam malo drukčiji a mnogo korisniji predlog: da se ne izmešta grob u mnogo čemu zlotvora Srbima Josipa Broza, da on ostane u Kući cveća i sveća, a da se samo ta grob(p)ska aleja preimenuje u Kuću zlotvora srpskom narodu. Time bismo sačuvali srpsku dušu i kulturu i tradiciju da ne izmeštamo i ne skrnavimo ni grobove tuđih zlotvora nad nama i nad srpskim izdajnicima.
Tu bi, dakle, u sadašnjoj Kući cveća i sveća sve ostalo kako je sada: Brozov grob ne bi se ništa dirao, pažljivo bi se održavao, a tom grobu bi se pridružili grobovi ili samo spomenici – beleške i drugim najvećim zlotvorima nad Srbijom i Srpstvom, pored Tita, Adolfu, Paveliću, Dinku (prvom i drugom) i još mnogim zlotvorima nad Srbima i srpskim izdajnicima koji se sami guraju danas u predvodničke redove aleje u toj budućoj Kući zlotvora. A ko su ti novi zlotvori, odlučivao bi srpski narod glasanjem. Za zlotvora bi bili proglašni i ozvaničeni oni koji dobiju trideset odsto glasova Srba i više. Jer onaj ko je planirao zatiranje svih Srba tako što će trećinu pobiti, trećinu proterati i trećinu srpskog naroda pokatoličiti može i mora biti zlotvor ako dobije trećinu srpskih glasova.
Da ne zaboravim, zlotvori srpskom narodu svakako su, bez ikakve sumnje, i oni među Srbima koji su naučno-stručno i ideološko-politički uticali i danas utiču da se Srbi odreknu srpskog pisma (ćirilice) čak 90 odsto u današnjoj Srbiji (to su lingvisti – pravopisci koji su samo Srbima u Evropi uveli i time favorizoavali tuđe pismo – parapismo (hrvatsku latinicu) u srpski jezik i predvodnici srpskih vlasti koje prave protivustavne zakone o srpskom jeizku i pismu u skladu s Matičinim važećim Pravopisom srpskoga jezika, a protivno jasnom stavu prvom Člana 10. važećeg Ustava Srbije. Onaj ko Srbima otima pismo i time razbija srpski milenijumski identitet u srpskom jeziku i danas izjednačava se s onima koji Srbima otimaju (ili predaju) Kosovo i Metohiju. Tu nema baš nikakve razlike jer su srpski i KiM i ćirilica podjednako istorijski i kulturološki dokazivo bar hiljadu godina.
