PIŠE:Dane Čanković,Predsjednik SNP – Izbor je naš
Zločin protiv mira je krivično djelo za koje se u Nirnbergu sudilo nacističkim zločincima, poslije Drugog svjetskog rata.
Sličnu težinu tog krivičnog djela ima kršenje, podrivanje i rušenje međunarodnog mirovnog Dejtonskog sporazuma (sadrži Aneks IV koji je u suštini Ustav Dejtonske BiH), a koji je jedan od najuspješnijih međunarodnih mirovnih ugovora u XX vijeku.
Najopasnija odluka Ustavnog suda BiH, kojom se zapravo, čini takvo djelo, jeste Odluka o konstitutivnosti sva tri naroda (Bošnjaka, Srba i Hrvata) u oba entiteta (Republika Srpska i Bošnjačko-Hrvatska Federacija).
Ona je pravno problematična, izvor je problema i mnogih štetnih odluka. Za nju su glasale samo sudije Bošnjaci i trojica sudija stranaca, što je bilo presudno. Sudije Srbi i Hrvati su bili protiv takve odluke.
Odluka o konstitutivnosti ruši temelje Dejtonskog sporazuma i Dejtonskoj BiH mijenja uređenje i političko-pravni sistem.
Dejtonska BiH uređena je Aneksom IV kao državna zajednica, a ne kao država, još manje kao centralizovana.
Da je Dejtonska BiH državna zajednica može se dokazati posredno, kroz odgovore na pitanja:
1. Gdje se nalazi suverenitet, u entitetima ili institucijama BiH?;
2. Kako se formiraju institucije BiH i koji je način glasanja u njima?
Suverenitet, kao najviše pravo odlučivanja, nalazi se u Bošnjačko-Hrvatskoj Federaciji i Republici Srpskoj, jer upravo ta dva entiteta, mogu svaku odluku koja se donese u zajedničkim institucijama (sem u US BiH, koji je sud stranaca, oni presudno utiču), staviti ad acta, kao da nikad nije ni postojala, ili je potvrditi.
Način formiranja zajedničkih institucija Dejtonske BiH – jeste princip pariteta, jednake zastupljenosti sva tri konstitutivna naroda, bošnjačkog, srpskog i hrvatskog.
Dakle, konstitutivnost, to jest ravnopravnost sva tri naroda nalazi se u zajedničkim institucijama Dejtonske BiH, a ne nikako i nikad u entitetima.
Dejtonskim sporazumom, Bošnjačko-Hrvatska Federacija ima se smatrati entitetom Bošnjaka i Hrvata, a Republika Srpska entitetom Srba. U oba entiteta sve nacionalne manjine imaju prava, kao takve, po svim svjetskim standardima i konvencijama.
Sve odluke koje se donesu u zajedničkim institucijama, sem u Ustavnom sudu BiH, mogu se preispitati, dakle prihvatiti ili odbiti u Parlamentu Bošnjačko- Hrvatske Federacije ili u Narodnoj skupštini Republike Srpske, što predstavlja izvršno stanje i pokazuje gdje se nalazi suverenitet.
I upravo gore navedenu suštinu, koja je temelj Dejtonskog sporazuma ruši odluka US BiH o konstitutivnosti sva tri naroda i u Bošnjačko-Hrvatskoj Federaciji i u Republici Srpskoj.
Navešću u najkraćem samo neke problematične odluke Ustavnog suda BiH, koje su proizašle iz one „rušilačke“:
– Himna Republike Srpske „Bože pravde“ proglašena je neustavnom;
– Prefiks, odnosno pridjev „srpski“ u nazivima mjesta u Srpskoj, proglašen je neustavnim;
– Dan Republike Srpske, 9. januar, kada je ona istorijski nastala (1992. god), proglašen neustavnim;
– Naziv „zajedničke“ institucije BiH proglašen je neustavnim.
Proizilazi, da trojica stranaca, u US BiH, svojim odlukama mijenjaju društveno-političko-pravno uređenje Dejtonske BiH i na taj način ruše međunarodni mirovni ugovor.
Na temelju Odluke o konstitutivnosti US BiH legalno je da i samo jedan Bošnjak da živi u Srpskoj, može zatražiti promjenu njenog imena. I da US BiH donese odluku da je ime Republika Srpska neustavno.
Ukoliko US BiH nastavi tim putem, može destabilizovati region i uvući ga u ponovni rat. Prelomni momenat biće odgovor na pitanje – Kome pripada teritorija (zemlja, šume, vode) bivše Socijalističke Republike Bosne i Hercegovine.
Pišem Dejtonska BiH sa velikim početnim slovom „D“ zato što je to novonastala tvorevina (državna zajednica) koja nema pravni kontinuitet sa bivšom Socijalističkom Republikom BiH. Taj kontinuitet prekinut je procesom raspada SFRJ i 9. januarom 1992. godine kada je nastala Srpska.
Odluke Ustavnog suda BiH su od presudne važnosti, jer mogu odlučivati o ratu ili miru. Te odluke nasilno „prevode“ Dejtonsku BiH iz uređenja koje je državna zajednica u uređenje, centralizovane države.
I tu se „koplja lome“, podrazumijeva se da država mora imati teritoriju, a državna zajednica ne.
Znači Dejtonska BiH, kao državna zajednica, nema teritoriju. Teritoriju imaju Bošnjačko-Hrvatska Federacija i Republika Srpska u odnosu 51:49 procenata teritorije bivše SR BiH. I taj procentualni odnos utvrđen je međunarodnim mirovnim sporazumom.
Pravno problematičnim odlukama sudije US BiH, a pogotovo trojica stranih sudija u US, ugrožavaju mir i čine krivično djelo – ruše međunarodni mirovni ugovor, koji je pravno „stariji“ od svih svjetskih standarda i konvencija.
Takvo djelovanje sudija US BiH predstavlja najteži zločin, zločin protiv mira.
Prelomni momenat koji vodi BiH u neizvijesnost desio se 2000. godine i Odlukom o konstitutivnosti.
Zašto se srpski političari nisu punom snagom suprotstavili takvoj odluci, ostaje da se vidi.
Dvije su mogućnosti:
– Zajednički, zločinački udruženi poduhvat stranaca sa Bošnjacima i Hrvatima protiv Republike Srpske i srpskog naroda;
– Zavjera protiv Srpske i srpskog naroda i uz učešće srpskih političara (Beograda i Banja Luke).
Ali nije sve izgubljeno. U prvoj varijanti, moguće je da je u pitanju ozbiljna strategija. Kada se dođe „do zida“, a to je pokušaj otimanja teritorije i nepokretne imovine od Republike Srpske, onda da srpske ustanove ustanu sa referendumom i započnu proces razdruživanja dva entiteta, Srpske i Bošnjačko-Hrvatske Federacije.
Izlaz iz druge mogućnosti, ako je u pitanju zavjera i srpskih političara, je puno teži i zahtijeva, za početak, da srpski narod uputi snažnu molitvu Bogu.
Temeljno pravo Republike Srpske je njeno pravo na život.
