Jelena Radojković uputila je povodom britanskog prijedloga Rezolucije o Srebrenici u kojoj se tvrdi da su Srbi „genocidan“ narod, otvoreno pismo ambasadoru Velike Britanije u Srbiji Denisu Kifu i u njemu ga podsjetila na zločine koje su vijekovima činili Britanci.
Pismo koje je zapalilo internet a u kome je gospođa Radojković iznijela nepobitne istorijske činjenice, prenosimo u cjelosti:
“Ovim putem želim da izrazim svoje duboko razočarenje kao i ogorčenost povodom prijedloga britanske vlade koji se odnosi na Rezoluciju o Srebrenici. Više od 40 godina svog rada i života posvetila sam njegovanju i promociji britanske kulture i jezika.
Rođena sam u Beču. Studirala sam anglistiku/germanistiku u Hamburgu, Njujorku, Karačiju i Beogradu. Već 25 godina vodim lingvistički centar (Oksford Centar, Beograd/Niš). Kroz našu školu engleskog jezika prošlo je više hiljada studenata, a knjižara Oksford Centar, koja radi u okviru iste organizacije, je za ovih 25 godina u saradnji sa britanskim izdvačkim kućama Oksford, Longman itd. prodala hiljade udžbenika za engleski jezik. Zajedno sa britanskim stručnjacima, organizovala sam mnoštvo stručnih seminara po cijeloj Srbiji koji su imali za cilj promociju engleskog jezika i kulture, ali i stvaranje tržišta za britanske izdavače.
Prije svega, svoje duboko neslaganje izražavam u pogledu termina „genocid“ koji se koristi u rezoluciji. Sama definicija „genocida“, kako lingvistički tako i faktički, ne može biti primjenjena na slučaj Srebrenica: Žrtve stradale u građanskom ratu u Srebrenici nisu bile žene i djeca već naoružani vojno sposobni muškarci. To u osnovi diskvalifikuje termin „genocid“. Broj žrtava nikada nije utvrđen, a pošto srpska strana nije imala uvid u istraživanja, ne možemo prihvatiti tu kvalifikaciju niti broj žrtava. Broj žrtava utvrđen 2005. bio je 1.180. Na volšeban način taj broj je 2014. godine dostigao 6.400 žrtava, a ove godine pojavom “nekih novih žrtava“ došlo se do broja od 8.000. Pitamo se koliko će žrtava biti npr. 2020. godine?
Cijeli nemio događaj odvijao se u zaštićenoj zoni UN, koja je podrazumjevala demilitarizaciju. Poznato je da su po ulasku srpskih snaga u Srebrenicu evakuisani žene i djeca na muslimansku teritoriju. Apsolutno nije jasno kako su se u toj “demilitarizovanoj“ zoni iznenada zatekli naoružani muslimanski vojnici Nasera Orića? DNK analiza dokazano nije pouzdana, a vrlo vjerovatno je i falsifikovana, jer su bosanski Muslimani potpuno istog etničkog i genetskog porijekla kao Srbi, što je istorijski potvrđeno. Veliki broj svjetskih i srpskih analitičara tvrdi da je cijeli događaj u Srebrenici bio namjerno isceniran kako bi se stvorio povod za bombardovanje Srba od NATO, bez odobrenja Savjeta Bezbjednosti UN.
Kao što je poznato, ovaj presedan je otvorio vrata svim budućim ratovima, razaranjima i milionskim žrtvama na Bliskom istoku, u Africi i Aziji u 21.vijeku. Paradoksalno je da se pravi „genocid“ nad 3.500 srpskih civila u toj istoj Srebrenici ne samo ne podvodi pod „genocid“ nego se ne spominje ni kao ratni zločin. Da ne govorimo o ostalim stradanjima srpskih civila širom bivše Jugoslavije koji su bili mučki ubijani od strane Al Kaide, Mudžahedina, hrvatsko-američke vojske i „savezničkog bombardovanja“.
Navodi koji govore o Srebrenici kao najvećem „genocidu“ poslije drugog svjetskog rata su jedna krajnje manipulativna i lažna konstrukcija i zato, sve dok se ne organizuje kredibilna međunarodna istraživačka komisija, koja bi uključivala i srpsku stranu, ne možemo prihvatiti nikakve kvalifikacije jer one očigledno u ovom trenutku samo služe daljem brutalnom ponižavanju srpskog naroda. Najgore je što ovim činom Zapadna Alijansa pokušava da opravda ničim izazvan raspad Jugoslavije i bombardovanje Srbije, a u krajnjoj instanci i dalje razdvaja i sprečava pomirenje naroda u bivšoj Jugoslaviji. Pitanje je, kome to ide u korist i na čast?
U svojoj istoriji srpski narod nikada nije počinio genocid. Vijekovima je živio sa muslimanima i drugim vjerskim zajednicama i razvio najveću toleranciju prema svim narodima svijeta. Što se tiče „genocida“, istorijski najveći ratni „genocidi“ (poslije jermenskog u 20. vijeku) dogodili su se u Prvom i Drugom svjetskom ratu nad Srbima u Hrvatskoj, Bosni i na Kosovu. U toku Prvog svjetskog rata stradalo je više hiljada srpskih civila od strane austrijske vojske, a o čemu postoji obimna filmska i foto dokumentacija.
Srpska vojska je tada zadivila cijelio svijet jer je vojne zarobljenike ne samo čuvala nego i hranila na istom “kazanu“, o čemu su svjedočili svi zapadni mediji ali isto tako i britanske bolničarke. Srbija je tada izgubila milion i po radno sposobnog i reproduktivnog stanovništva. Žrtve genocida iz Prvog svjetskog rata nikada nisu iznijete pred svjetsku javnost niti je Srbija dobila ikakvu ratnu odštetu.
U Drugom svjetskom ratu u najvećem genocidu nad srpskim civilima (1941-1945) u kvislinško-vatikanskoj Hrvatskoj pod okriljem njemačke okupacije, a pod rukovodstvom hrvatskih ustaša, zaklano je oko dva miliona srpskih civila. Dokumentaciju o tome možete potražiti : – BBC dokumentari – preko pola miliona žrtava; – Špigl, april 2010 – 1.8 miliona žrtava; – Karl Heinz Deshner, poznati njemački katolički teolog, u svojim brojnim radovima navodi dva miliona žrtava. Kao ni sva prethodna stradanja Srba, tako ni ovaj „genocid“ nije priznat od međunarodne zajednice niti je ikada odata pošta ovim milionskim žrtvama. Takođe, izgleda da smo zaboravili sve žrtve britanskih bombardovanja Srbije u 20. vijeku, te ostaje pitanje zašto je Britanija bombardovala srpske gradove i civile, a da pritom Srbi nikada u istoriji nisu napali Veliku Britaniju i njenu teritoriju.
Posle svega navedenog, postavlja se pitanje da li Velika Britanija ima moralno pravo, odnosno kredibilitet, da bude “Sud i porota“ ne samo u slučaju Srebrenica nego i uopšte. Koliko je „genocida“, zločina i otimanja nacionalnih dobara učinjeno u ime i za račun V. Britanije u proteklim vijekovima britanskih kolonijalnih ratova na svih pet kontinenata, od Amerike, preko Afrike, Indije i sve do Kine, gdje se broj žrtava mjeri stotinama miliona. Dakle, arogancija sa kojom se britanska vlada postavlja u slučaju Srebrenice predstavlja ne samo krajnji cinizam nego i uvredu, kako srpskog tako i svih naroda svijeta, a ključno pitanje je koji je smisao i cilj ovakvog čina.
Naglašavam da se ovo moje obraćanje odnosi na politiku V. Britanije, nipošto na britanske narode, koji su, uprkos imperijalnom izobilju, imali svoje teške trenutke u istoriji. Takođe, moje obraćanje nije lično i ovim putem želim da izrazim divljenje prema Vašem odličnom poznavanju srpskog jezika. Nadam se da ćete imati želju i priliku da upoznate najstariju evropsku civilizaciju, koja ne samo da je nastala na teritoriji današnje Srbije (Lepenski Vir, Vinča itd.) nego je srpski narod, sve njene tekovine (jezik, mitologija, etnografija) očuvao i do dan danas, i predao ostalim narodima Evrope (o čemu pišu Gordon Cilde, Bryan Syks, Stivenen Openhaimer, Kolin Renfre).
U dobroj vjeri,
Jelena Radojković direktor „Oksford Centra“, stoji u pismu direktorice Oksford centra njegovoj ekselenciji Denisu Kifu, ambasadoru Velike Britanije u Srbiji.
Izvor: iskra.co (FOTO: RTRS)
