Iako je Njemačka država (tj. Federativna Republika Njemačka[1]) predstavljena kao država većinskog Njemačkog naroda i svih njenih građana, teško je zaista reći koji je to uopšte narod zvan „Njemci“.
Što se tiče samog slavenskog izraza, „Nemci“ ili Njemci“ je izraz za narod koji ne zna da govori „po naški“ tj. slavenskim jezikom. Zato su nazvan „nemi“ te odatle i sam naziv „Njemci“. Po tome bi svaki narod koji ne govori slavenskim jezikom bio Nemac, tako da ta etimologija ništa ne govori, osim o nekoj drevnoj blizini Slavena i Germana.
Na engleskom jeziku, što je značajno navesti, jer se radi o „lingva franka“[2] se „Njemci“ nazvaju „Germans“ (čita se „DŽrmans“) tj. Germani, a država „Germany“ (čita se: „DŽrmani“). Pojam se izvodi iz latinskog „Germani“[3] tj. germanski narod, a država iz latinskog „Germania“ , drevni latinski naziv za područje gde danas ugrubo žive „Njemci“, ustvari Germani. Tako da što se tiče engleskog i latinskog jezika, „Njemci“ ustvari znači „Germani“. Germani su međutim veća grupa naroda, a ne jedan državni narod. Germani su normalno ujedno i Englezi, Francuzi, Španci, Portugalci, Holnđani, Belgijanci i drugi narodi, tako da je besmisleno „Njemce“ zvati Germani, kako ih zovu Englezi.
Kako Njemci sami sebe zovu.
Na njemačkom oni sebe nazivaju Dojči (njem. Deutsch), a državu Deutschland (čita se „Dojčland“[4] ). Dojči, kako neki Njemci tumače potiče iz starog razvijenog njemačkog jezika[5] „diutsc“, što znači „narodni“ te potiče iz iz proto-germanskog pojma[6] za reč „narod“. Kažu, isti naziv (Dojči) je takođe za „Tevtonce“[7]. Takođe, Georgije Ostrogorski piše da reč proističe i znači „Tevtonci“ tj. „Tojši“. Međutim, Tevtonci su drevni germanski narod koji se borio sa Rimljanima krajem 2. veku PNE i ne postoje nakon antike[8]. Tako da je besmisleno „Njemce“ zvati Tevtoncima, jer oni to uopšte ni nisu, a reč „narod“ za „Njemci“ je izuzetno mutno. Tako da je mutno uopšte ko su današnji takozvani „Dojči“ tj. Njemci i kakva je to Njemačka država. To je sve ustvari veštačko.
Njemački narod uopšte ne postoji. Postoje jedino kao grupa naroda koji govori istim jezikom tj. Njemačkim jezikom tzv. „hohdojč“, koji žive u Njemačkoj državi i imaju njemačko državljanstvo, ali govoriti o nekom njemačkom narodu po poreklu ili izvorno je besmisleno.
„Njemci“ su ustvari sastavljeni od nekoliko germanskih naroda. Glavni germanski narodi koji sačinjavaju Njemce su: Frankonci (Franci), Saksonci, Frizi, Švabe ili Alemani, Bavarci i Turingi. Svi ovi su različiti germanski narodi, koji imaju svoje posebne jezike. Neki od tih jezika su vremenom postali donekle slični „hohdojču“ tj. standardnom njemačkom jeziku, a neki su u potpunosti različiti od hohdojča (npr. frizijski jezik i bavarski jezik). Svi ovi narodi čak nisu ni dobrovoljno ušli u zajedničku državu, već silom.
Kada je sve počelo.
Njemačka država ima svoje korene u ranosrednjovekoj Franačkoj državi iz 5. veka. Sve kreće od Franaka tj. Frankonaca. Franci[9] (germansko pleme) je osvojilo sve gore navedene narode. Prvo su pokorili Alemane tj. Švabe. Alemanija je pokorena 496. godine bitkom kod Tolbiaka 496. godine. Tadašnji franački kralj Hlodvig (ili Klovis)[10] se nakon bitke krstio, i sav njegov narod, što predstavlja početak hrišćanske Franačke države. Zatim su Franci pokorili Turinge 531. godine bitkom na Unstrut reci. Frizija je osvojena 734. godine bitkom na Boarnu. Bavarska je postala deo Franačke kraljevine 788. godine, osudom i zatvaranjem bavarskog vojvode Tasila III[11]. Saksonija je u potpunosti osvojena od franačkog cara Karla velikog 804. godine[12]. Najbrutalniji su Franci bili sa Saksoncima. Njih su u doba cara Karla velikog silom i pokrstili.[13]
Narodi koji su silom ušli u sastav Franačke su danas svi sastavni deo jednog jedinog naroda koji se nazivaju Njemci, a ime „Njemci“ je totalno besmisleno ime tj. Tevtonci ili Germani, što ustvari predstavlja veliku porodicu[14] tj. grupu naroda, a ne jedan narod.
- godine, Ugovorom iz Verduna[15], franačko carstvo se podelilo na tri dela: Zapadnu Franačku – od nje je nastala Francuska, srednja Franačka – jako ugrubo uglavnom današnja Italija, i Istočna Franačka – ugrubo današnja Njemačka. Carsku krunu je tada nosio Lotar I, sin cara Luja, sina cara Karla velikog.
Carstvo započinje od franačkog kralja Karla velikog. Papa Lav III je 800. godine na Božić, u Rimu, u bazilici sv. Petra krunisao kralja Franačke Karla za cara te je on proglašen „Rimskim carem“, a država nazvana „Rimska carevina“. Njegovu krunu je nasledio sin car Luj pobožni, koji je vladao celom Franačkom državom, zatim nakon njega je car bio sin Lotar (kralj srednje Franačke), posle njega Lotarev sin Luj II (kralj Italije). Kruna je na kraju posle lutanja postala vlasništvo vladara Istočne Franačke.
- godine je umro poslednji Karoling Istočne Franačke Henri dete. Kraljevska kruna Istočne Franačke je potom pripala Konradu I (prvi kralj koji nije bio Karoling). On je 918. godine pred smrt zatražio da kraljevska kruna pripadne vojvodi Saksonije Henriju ptičaru. Nakon smrti Konrada, Henri ptičar postaje kralj, a nakon smrti Henrija 936. godine kruna pripada njegovom sinu Otonu I. Oton I je krunisan 936. godine za kralja Istočne Frančke i kralja Franaka, i praktički se smatrao Rimskim carem, a posebno je to potvrđeno krunisanjem za Rimskog cara 962. godine od strane pape u Rimu, u bazilici sv. Petra. Od tada Rimska carevina[16] prelazi u ruke Istočne Franačke. DW navodi da današnji njemački istoričari smatraju da u doba Otona I nastaje tzv. „njemačka nacija“ i da se tada koristi izraz „Dojči“.[17] Od Otona I carska titula je u rukama njemačke krune[18] sve do ukidanja Rimskog carstva tzv. „Svetog Rimskog Carstva“[19] 1806. godine od strane tadašnjeg cara Fridriha II.[20]
Jezici po narodnim vojvodinama u doba Otona I
Treba navesti da još od 9. veka Istočna Franačka je bila podeljena na narodne vojvodine[21], tj. vojvodine po narodima, a na čelu svake je vladao vojvoda (lat. dux). Svaka vojvodina je predstavljala jedan germanski narod u državi, osim Frizijaca, njihovo područje je pripojeno Lotaringiji[22]. Svaki naroje je imao svoje zakonike: Frizi – Lex Frisionum, Salijski Franci – Lex Salica, Saksonci – Lex Saxonum, Bavarci – Lex Baiuvariorum, Alemani tj. Švabe – Lex Alamannorum, Turinzi – Lex Thuringorum. Vojvodine su bile sledeće: Lotaringija (Franci i Frizi), Frankonija (Franci) Saksonija, Bavarska, Švabija, Frizija i Turingija. Turingija je 908. godine apsorbovana u Saksoniju. Kasnije su dodavane nove vojvodine npr. Karintija (na jugoistoku), Boemija (na istoku), Burgundija (na jugozapadu[23]). U doba Fridriha Barbarose 1180. godine promenjena je podela carstva i država je podeljena na razne teritorijalne grofovije i vojvodine. Od Fridriha Barbarose, Rimsko carstvo tj. Njemačka se naziva Sveto Rimsko Carstvo. Vremenom je carstvo još više rascepljivano. Od 1356. godine Zlatnom bulom koju je izdao car Karlo IV nakon „dijeta“[24] (rajhstaga) u Nirnbergu i Mecu, teritorijalna područja velikaša i nezavisnih gradova su praktički postali nezavisni od cara. Car je takoreći nemoćan u vlastitoj državi, a od 1648. godine on je totalno podvrgnut odlukama „dijeta“. Tako da car ni nije car u vlastitoj državi. U 18. veka „Sveto Rimsko Carstvo“ je bilo sastavljeno od more različith nezavisnih teritorija unutar carstva, njih ukupno 1800[25]. Ova „haos“ država je nestala 1806. godine, ukidanjem. Nju je nasledila Prusija. Pruska kraljevina je nastala 1701. godine i postepeno se proširila. 1871. godine je proglašena Pruska carevina tj. Njemačko carstvo (njem. Deutsches Reich) u Versajskoj palati sa Vilhelmom I Holencolernom kao carem[26], širenjem u pangermanizmu[27] je postepeno zauzela teritorij današnje Njemačke i šire[28].
Njemačko carstvo
U doba pangermanizma Prusija je nastojala da ujedini sve njemačke narode, a koji su to uopšte bili narodi.[29] Tako su komotno mogli u skladu sa svojom megalomanijom da nastoje da ujedinjavaju sve Germane u jednu državu. Ideja pangermanizma je izuzetno izmakla kontroli u doba Adolfa Hitlera (vl. 1933-1945). Hitler je smatrao Germane takozvanom vrhovnom arijskom rasom. Tako da je smatrao ne samo da ima pravo da ujedini sve Germane, već da čak i širi svoju državu tzv. Treći rajh tj. Treće carstvo nad „nižim“ grupama naroda, tako ujedno i Slavenima.
Slaveni su zapravo još od ranog srednjeg veka bili u sastavu Franačke te kasnije Njemačke države. Boemija je bila u sastavu „Svetog Rimskog Carstva“, severoistočne Slavenske zemlje (današnja Njemačka) su osvojeni od Slavena, a zemlje su kolonizirane od strane „Njemaca“ u tzv. „ostsiedlung“[30] počevši od 12. veka. Takođe su vođeni krstaški ratovi prislilnog pokrštavanja Slavena od sredine 12. veka[31]. Za pokrštavanje su najviše bili zaslužni katolički monaški Tevtonški viteški red[32], nastao 1192. godine. Oni su se proširili i zauzeli pribaltička područja, deo severne Poljske i ostala područja, sve do Rusije. Red je formalno ukinut 1525. godine, kada je tadašnji veliki majstor postao luteran. U 19. veku u Prusiji[33] je ideja širenja na istok nazvana „drang nach osten“, tj. guranje na istok, posebno provođenja kasnije u doba Hitlera u drugom svetskom ratu 1939-1945. godine. Takođe je postojao pojam „lebensraum“ (životni prostor), tj. koji je podrazumevao širenje njemačkog životnog prostora na istok. Pojam je nastao 1901. godine, a nastojali su ga provoditi u prvom svetskom ratu 1914-1918. godine[34], a posebno u doba Hitlera u drugom svetskom ratu.
Nakon drugog svetskog rata Njemačka je podeljena na dva dela, Zapadnu Njemačku pod nadzorom SAD-a, Engleske i Francuske i Istočnu Njemačku pod nadzorom SSSR-a. Obe države su službeno nastale 1949. godine, donošenjem svojih Ustava. Krajem 1989. godine, otklanjanjem berlinskog zida ujedinjenje su obe Njemačke, tj. Istočna je pripojena Zapadnoj, službeno 3. oktobra 1990. godine[35]. U ujedinjenjoj Njemačkoj tj. Saveznoj (federativnoj) Republici Njemačkoj je zaživeo Ustav Zapadne Njemačke iz 1949. godine, na čelu sa tadašnjim kancelarom[36] Helmutom Kolom. Zapadna Njemačka je već od 6. maja 1955. godine bila u sastavu NATO-a, a ujedinjenjem cela Njemačka ulazi u NATO. 1999. godine Njemačka u sklopu NATO-a je bombardovala Srbiju, po odobrenju kancelara Gerharda Šredera[37].
Države u Njemačkoj
Danas je Njemačka podeljena na 16 teritorija tj. država: Branderburg, Berlin (grad), Baden-Virtenberg, Bavarska, Bremen (slobodni hanzeatski grad Bremen), Hamburg (slobodni hanzeatski grad Hamburg), Hesen, Donja Saksonija, Meklenburg-Zapadna Pomeranija, Severna Rajna – Vestfalija, Rajna – Palatinat, Sarland, Saksonija, Saksonija – Anhalt, Šlezvig – Holštajn i Tiringija. Ovaj raspored ima srednjeovekovni karakter i podseća na podelu carstva od Fridriha Barbarose. On je uspostavio i palatinate kojih ima u Njemačkoj danas. Takođe, slobodni gradovi su nešto srednjovekovno i feudalno, a eto ima ih i danas[38]. I dalje su vidljivi neki ostaci starih narodnih vojvodina iz 9. i 10. veka npr. Saksonija, Tiringija (ili Turingija) i Bavarska.
Što se tiče imena „Njemci“, bez obzira na današnji isti naziv za razne glavne narode (koje sam naveo u tekstu) Njemačke koje nazivaju Njemci tj. Germani (po engleskom jeziku), očito je postojanje različitih njemačkih naroda. Tako da je još besmislenije da je Njemačka podržavala, čak i učestvovali krajem 20. veka u cepanju raznih višenacionalnih država. To je činjeno sa opravdanjem da te države sačinjavaju različiti narodi, pravom naroda na samoodređenje iz Povelje UN-a iz 1945. godine te su čak i izmišljani novi narodi[39]. Npr. Jugoslavija[40] je iscepana na razne države, izmišljen je narod Bošnjaka (dosta sve zahvaljujući Njemcima). Ukrajina je priznata od Njemačke kao zasebna država, Kosovo (izmišljen novi narod Kosovari), Crna Gora (izmišljen novi narod Crnogorci) takođe.
A šta je sa Njemačkom, ona bi se mogla rascepkati bez problema na delove i njeni narodi imaju puno pravo na to, jer ko su uopšte Njemci i kakva je to država.
To je veštačka nacija i država sastavljena od više naroda.
Ž., 23.08.2021. godine https://independent.academia.edu/%C5%BDx
[1] Ili Savezna republika Njemačka, njem. Bundesrepublik Deutschand.
[2] Engleski jezik.
[3] Takođe zvana Magna Germania.
[4] Bundesrepublik Deutschland.
[5] Althochdeutsch, oko 750-1050. godine.
[6] þiudiskaz.
[7] Etymologisches Wörterbuch des Althochdeutschen, knjiga 2., str. 700. https://books.google.hr/books?id=iKfYGNwwNVIC&pg=PA523&redir_esc=y#v=onepage&q=deutsch&f=false
[8] Još i prije kraja antike. Rimski general Gaj Marije ih je u potpunosti pobedio 102. godine PNE, spominju se još kao učesnici Spartakovog ustanka 74-71. godine PNE.
[9] Ustvari Salijski Franci.
[10] Merovinška dinastija. Završava sa Hlodvigom III 751. godine, kada je majordom Pipin mali krunisan i miropomazan za kralja Franačke od strane sv. Bonifacija, a poslednji Meroving zamonašen. Iako posle smrti franačkog kralja Dagoberta (7. vek) merovinški kraljevi su samo figure – tzv. „lenji kraljevi“, dok umesto njih vlada ustvari majordom. Sa Pipinom započinje karoliška loza i traje do početka 10. veka, u Francuskoj do kraja 10. veka.
[11] Bavarsku je 745. godine osvojio majordom Pipin, kasnije kralj Franačke, ali Tasilo se odmetnuo od franačke vlasti, ali je kasnije na „dijetu“ u Vormsu na priziv kralja Karla priznao vlast Franačke. Nakon toga, posle neuspešnih planova za pobunu protiv Franaka je 788. godine na „dijetu“ u Ingelhajmu svrgnut sa vlasti i zatvoren u manastir Lorš.
[12] Ratovi su trajali od 772. do 804. godine. 782-785 godine je bila pobuna Saksonaca na čelu sa Vidukindom. 782. godine je Karlo izvršio pokolj kod Verduna – 4.500 nenaoružanih Saksonaca u jednom danu (jedinstven događaj do tada).
[13] Pokrštavanje Saksonaca u današnjoj Njemačkoj je završeno silom (prvi prisilni prelazak na Hrišćanstvo u istoriji). Ranije je kralj Pipin nastojao da ih pokrsti misionarenjem. Tako su brojni Englezi misionarili u Saksoniji, međutim Pipinov sin Karlo je shvaćao Hrišćanstvo drugačije te je napravio takoreći krstaški rat (prvi „krstaški rat“ u istoriji) protiv njih i silom ih pokrstio. Karlo je poznat što je 810. godine na crkvenom saboru u Ahenu uveo (ne baš uspešno) filiokve (da Sveti Duh ishodi i od Sina) u Simbol vere. Tako da je Karlo pravi prvi rimokatolički car: prvi krstaš, prvi inkvizitor (takoreći), prvi car koji je uveo filiokve. Iako imao je on i dobrih poteza, a to je obrazovna reforma, organizovano prepisivanje knjiga, poticanje pismenosti i obrazovanja, i slično.
[14] Mislim na Germane, ne Tevtonce koji ni ne postoje.
[15] Sklopljenog nakon tri godine građanskog rata između sinova franačkog cara Luja pobožnog, sina Karla velikog. Karlo ćelavi je dobio Zapadnu Franačku, car Lotar Srednju Franačku, a Luj Njemac (kasnije tako nazvan) Istočnu Franačku.
[16] Dok ustvari pravo Rimsko carstvo postoji na istoku, tj. to je Vizantija (do 1453. godine).
[17] U epizodi istorijskog serijala o Otonu I. https://www.youtube.com/watch?v=NYwQIriOlt4
[18] Tj. Istočne Franačke koja se od Otona više ne zove tako. Kruna carstva je kroz istoriju uglavnom bila u rukama Hagzburgovaca.
[19] Naziva se Sveto Rimsko Carstvo od doba cara Fridriha Barbarose (12. vek). On je i izmislio to ime.
[20] Fridrih II Habzburški je bio prisiljen da ukine carevinu, jer ju je većinom osvojio Napoleon, koji je proglasio Rajnsku konfederaciju. Takođe, u carstvu car još od ranije nije imao vlast nad celim područjem, jer su državice u carstvu bile u potpunosti nezavisne. Fridrih II kao Habzburgovac je držao Austrijsko nadvojvodstvo (tzv. Habzburška monarhija) koje se prostiralo prema istoku, van granice carstva. 1804. godine Fridrih II je proglasio Austrijsko carstvo, tako da kad je ukinuto „Sveto Rimsko Carstvo“, on je nastavio da bude car Austrijskog carstva. Ono je nestalo tek 1918. godine.
[21] Narodne kneževine.
[22] Ali Frizijci su zadržali svoj jezik i zakonik – Lex Frisionum.
[23] Deo današnje Francuske. Burgunđani su poseban germanski narod.
[24] Carska skupština.
[25] Ne verujem da je car znao i da nabroji područja od kojih se sastojalo njegovo carstvo. Dobro, neka su bila izuzetno mala te nevažna.
[26] Važnije Otonom Bizmarkom kao kancelarom.
[27] Započeo prve polovine 19. veka, a završio 1945. godine.
[28] Pruska je zauzela veliki deo teritorija Svetog Rimskog Carstva, osim italinskih poseda. Pruska tj. Njemačko carstvo je držalo i današnji deo Poljske, Češke, Francuske, Danske, Litvanije.
[29] Germani koji govore njemačkim jezikom.
[30] To je širenje na istok i severoistok. Postojali su tačno propisani planovi, krčenje šuma, gradnja kuća, izgradnja sela i gradova po ponavljanom obrazcu/planu, i slično.
[31] Počevši sa Vendskim krstaškim ratom 1143. godine.
[32] Nazvan „Ordo domus Sanctae Mariae Theutonicorum Hierosolymitanorum“, njem. „Orden der Brüder vom Deutschen Haus der Heiligen Maria in Jerusalem “, tj. „Red braće njemačke kuće svete Marije u Jerusalimu“. U vezi tog naziva dobro je spomenuti da je papa Inokentije III, Livoniju mesto rada Tevtonskog reda nazvao zemljom djevice Marije, da bi potakao viteški red na prisilno, mačem pokrštavanje pagana, a ako ima onda i tzv. „šizmatika“ (iako je suprotan slučaj ko je ustvari šizmatik). Trebao je papa da nazove Livoniju: „zemlja djevice Marije od pokolja“. Što se tiče naziva reda, tj. Tevtonci, u smislu Njemci, on je jedna od određenih fantazijskim priča iz srednjeg veka o poreklu naroda, tako su Francuzi verovali da su poreklom Trojanci, što nema nikakvog smisla, kao i priča o Tevtoncima.
[33] Njemačkom carstvu.
[34] Nakon prvog svetskog rata je uspostavljena u Njemačkoj tzv. Vajmarska republika, koja je trajala od 1919. do 1933. godine.
[35] Dan ujedinjenja.
[36] Koji je bio kancelar i u Zapadnoj Njemačkoj. Član stranke CDU, tj. Kršćanska demokratska unija. CDU, nastala 1945. godine. Ujedinjenje je normalno tražio i premijer Istočne Njemačke Hans Modrov, a Mihail Gorbačov je izjavio da se neće usprotiviti ujedinjenju. Zapadne sile – SAD, Engleska i Francuska su bili iznenađeni naglim delovanjem Kola ka ujedinjenju i nisu pitani povodom toga, iako se nisu bunili. Iako se Margaret Tačer, tadašnja premijerka UK protivila ujedinjenju (npr. ovde se može nešto o tome pročitati https://www.irishtimes.com/news/politics/state-papers-thatcher-opposed-german-reunification-after-collapse-of-berlin-wall-1.4119052 ) bojeći se da će ujedinjenja Njemačka postati moćna te opasna po međunarodnu sigurnost, ali je svejedno došlo do ujedinjenja.
[37] Gerhard Šreder (večiti mladoženja, ženio se četiri puta, uvek razveden) je član stranke SPD, tj. Socijademokratske partije Njemačke. Ta stranka je nastala 1869. godine i radi se od pravoj marksističkoj stranci, znači prave komunjare, iako se sad priča o njima kao o levom centru. Stvar je u tome da se jedan deo stranke izdvojio pred prvi svetski rat, jer SPD je bio za rat, a izdvojeni protiv, ovi izdvojeni su posle preimenovani u Komunističku partiju Njemačke 1919. godine, koja je ukinuta 1933. godine. SPD tako ima direktne veze sa komunizmom i inspirisana je Marksizmom. Toliko za ljubitelje komunizma, eto komunista je bombardovao Srbiju. Osim toga Marks je uvek bio protiv Srba i Rusa.
[38] Samo nemaju veze sa feudalizmom, iako kad bi se filozofiralo, elita koja nastoji da vlada putem banaka i korporacija predstavlja novu feudalnu elitu. Osim toga da li je slučajno što je Evropska središnja banka u Frankfurtu, u istom gradu gde je Majer Amšel Rotšild krajem 18. veka osnovao prvu Rotšild banku. Neki ozbiljni ekonomisti iz EU su ranije pisali da su Rotšildi uveli euro 1999. godine, tako da ko zna.
[39] Za takve stvari je najviše zaslužna SAD.
[40] Zna se kako danas pričaju članovi tajnih službi iz bivše Jugoslavije i drugih izvora da je takođe Njemačka (pored SAD-a) učestvovala u razbijanju Jugoslavije. Nisam neki obožavatelj Jugoslavije, ali ona ne bi nikad ostvarila komunistički ideal, svetskog komunizma, ukidanja privatnog vlasništva, braka, porodica, religija i ostalih sličnih čudnih ideja. Tako da nije bilo budućnosti za nju, gledano iz komunističkog aspekta. A Evropska Unija je takođe osnovana na temelju nekih komunističkih ideja i ima komunističke karakteristike, poput delegiranja vlasti. Čak su među ocima EU i neki komunisti. Altijeri Spineli italijanski komunista je 1941. godine napisao „Ventonete Manifesto“, ili „Za slobodnu i ujedinjenu Evropu“ https://en.wikipedia.org/wiki/Ventotene_Manifesto . Manifest je bio dosta inspiracija u stvaranju prvo EEZ 1957. godine Ugovorom iz Rima, a kasnije od 1992. godine EU Ugovorom iz Mastrihta. Guranje u stvaranju Federacije Evropskih država je bilo često, npr. sa Ustavom EU iz 2004. godine, koji nije prošao. Izgleda da ni EU neće dovesti do svetskog komunizma i svetske države u budućnosti. A Lisabonski ugovor iz 2007. godine, koji je usvojen ipak približava EU federaciji, ali ne dovoljno. Međutim, Breksit 2020. godine i jačanje populističkih stranaka u EU stvara mogućnost rasturanja EU u budućnosti. U Italiji su umalo prošli put pobedili populisti (posebno bilo opasno za uništenje evra, današnji premijer Italije je ultra bankar Mario Dragi https://sr.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D1%80%D0%B8%D0%BE_%D0%94%D1%80%D0%B0%D0%B3%D0%B8 – ECB, Svetska banka, Goldman Saks), a u Francuskoj je umalo Mari le Pen postala predsednik, ali je pobedio Emanuel Makron (radio kao investicijski bankar u Rotschild & Co https://en.wikipedia.org/wiki/Emmanuel_Macron ). U međuvremenu se pojavio Koronavirus-19 i nove ideje svetskog komunističkog ujedinjenja. Osim toga, poznato je da je frankfurtska škola komunističkih filozofa učestvovala na ideologiju u SAD-u o kulturnoj borbi, npr. borba spolova, rasa, i sl., tzv. kulturni marksizam. Iako filozof Tajler Hamilton navodi da je to ustvari nadogradnja na kapiutalističku ideologiju i neoliberalizam npr. ovde kod Kejt Vudsa https://www.youtube.com/watch?v=fg_rhpiyQuQ . Što se tiče EU, čak su bili planovi i nešto se po tome se radilo da Izrael postane članica EU. …
Preuzeto sa: https://naukaikultura.com/njemci-ili-ko-su-oni-uopste/
