Poema „KOZARO, SEJO I PRAMAJKO“ Nenada Grujičića pjesnika srpske neomoderne književnosti šalje poruku o genocidu, zaboravu i slobodi. Pesnik pročitao delove poeme na 51. Književnim susretima na Kozari.
U izdanju „Besjede“ iz Banja Luke, upravo se pojavila knjiga-poema Nenada Grujičića „Kozaro, sejo i pramajko“. To se dogodilo baš u danima trajanja 52. Brankovog kola i tokom 51. Književnih susreta Kozari, gde je i ove godine, nastupio Nenad Grujičić, inače rodom iz Potkozarja.
Delove poeme iz knjige-poeme „Kozaro, sejo i pramajko“, Grujičić je govorio na akademiji povodom Svečanog otvaranja 51. Književnih susreta na Kozari 16. septembra u prijedorskom pozorištu i sutradan na tradicionalnom „Poetskom času“ na Mrakovici, na Kozari. Sudeći po rekaciji publike, po dužini gromoglasnih aplauza poema je izvanredno primljena, doživljena emotivno i snažno, ostala doboko u srcima raznovrsne publike, i mlađe i starije.
Inače, deo poeme „Kozaro, sejo i pramajko“ pojavio se tokom avgusta na dvije srednje strane beogradskih „Večernjih novosti“, a potom na sličan način u banjalučkom „Glasu Srpske“ i prijedorskom „Kozarskom vjesniku“. Već je to bila najava ekskluziviteta pjesničke tvorevine u našem jeziku. Pored ostalih, to je prepoznao urednik Nenad Novaković iz banjalučke „Besjede“ i odmah pozvao Grujičića da pošalje rukopis nove poeme za objavljivanje knjige.
U knjizi-poemi „Kozaro, sejo i pramajko“, autorka obimnog pogovora Danijela Regojević između ostalog je rekla: „Jedan od najznačajnijih pjesnika srpske neomoderne književnosti, Nenad Grujičić, čija, pored ostalog, gorčina i britkost u bogatom jeziku i imaginaciji bude i održavaju sjećanje na zastrašujući dio srpske istorije, ne dozvoljava da nehaj i tuđi propagandni planovi zaključaju legendarnu Kozaru u zaborav. Grujičićeva nova poema je vezana za današnje vrijeme i sa opasnošću koja se nadvila nad srpskim narodom: okupacija sa gubljenjem slobode i identiteta. Pjesnik uočava istog nezasitog zavojevača i neprijatelja koji, iako dva puta poražen u dvadesetom vijeku, ponovo se približava našim predjelima i krajevima, livadama i rudnicima, kućnim pragovima i stolovima, bezobzirno želi da se domogne definitivne pobjede nad srpskim narodom na Balkanu: Huje vjetrovi, Kozaro, a strani režim/ opet dolazi na našu djedovinu i grunt,/ po skupu slobodu i žeženi otpor,/ po predačko junaštvo i svetu žrtvu.“
Povodom izlaska knjige „Kozaro, sejo i pramajko“ i nastupa na Kozari, Nenad Grujičić je izjavio: „Volim doći u svoj zavičaj. U Prijedoru sam završio osnovnu i srednju školu. Tih dvanaest godina ovenčale su me apsolutnim čulnim senzacijama u smjeni godišnjih doba nad rekama, Gomjenici i Sani u Potkozarju, a zatim u božanskim mirisima jele, smrče i bora na legendarnoj Kozari. U devetoj godini napisao sam prve stihove u Prijedoru, zapevao o pčeli i cvetu, a zatim stvorio i pesmu o vilinom konjicu. Sa ove tačke vidim da su to bili ozbiljni prekognitivni zahvati moga mladog duha koji se tek bio pupoljio u maternjem jeziku. Sada sam ispevao poemu „Kozaro, sejo i pramajko“ i celo biće mi je došaptavalo da je tako moralo biti. Kozara je toponim koji označava biblisku tragediju srpskog naroda u najezdi zla koje čoveka čini njegovom prvom polovinom, a druga se nalazi u dobru koje ponekad pokaže svoje naivno lice. Poema ima podnaslov: O genocidu, zaboravu i slobodi. Ako zaboravimo, izgubićemo slobodu, a genocid se može ponoviti.“
BRANKOVO KOLO
